تومور اعصاب محیطی چیست؟ تشخیص و درمان

اعصاب محیطی، مغز و نخاع  فرد را به سایر قسمت‌های بدن او متصل می‌کنند. این اعصاب ماهیچه‌های فرد را کنترل می‌کنند. تا بتواند راه برود، پلک بزند، قورت دهد، اجسام را بردارد و فعالیت‌های دیگر را انجام دهد. انواع مختلفی از تومورهای عصبی رخ می‌دهد. اگرچه علت آن‌ها معمولا ناشناخته است. بیشتر تومورها سرطانی (بدخیم) نیستند، اما می‌توانند منجر به آسیب عصبی و از دست دادن کنترل عضلانی شوند. به همین دلیل است که در صورت بروز هرگونه توده غیرعادی، درد، گزگز یا بی حسی یا ضعف عضلانی، بهتر است که به پزشک خود مراجعه کنید. در این مقاله قصد داریم بیشتر در مورد، تومور اعصاب محیطی ، تشخیص و درمان آن توضیح دهیم. با ما همراه باشید.

انواع تومورهای اعصاب محیطی

تومورهای اعصاب محیطی با رشد در داخل اعصاب (تومورهای درون عصبی) یا با فشار بر روی آن‌ها (تومورهای خارج عصبی) بر اعصاب تأثیر می‌گذارند. اکثر آن‌ها خوش خیم هستند. انواع مختلف تومورهای خوش خیم عصبی محیطی عبارتند از:

شوانوما

شایع‌ترین تومور خوش خیم عصبی محیطی در بزرگسالان است. شوانوما می‌تواند در هر جایی رخ دهد. معمولاً از یک بسته (فاسیکل) منفرد در عصب اصلی می‌آید و بقیه عصب را جابجا می‌کند. برخی از شوانوما بزرگ می‌شوند و شکل‌های غیرعادی در ستون فقرات یا لگن به خود می‌گیرند، مانند تومورهای دمبل. اگر در بازو یا پا دچار شوانوما شوید، متوجه یک توده می‌شوید. وقتی شوانوما بزرگ می‌شود، فاسیکل‌های بیشتری در معرض خطر قرار می‌گیرند و برداشتن آن را دشوارتر می‌کند. به طور کلی، این تومورها به کندی رشد می‌کنند.

شوانوما معمولاً به تنهایی رخ می دهد، اگرچه گاهی اوقات برخی از افراد چندین مورد از آن‌ها را در بازوها، پاها یا بدن دارند که به عنوان شوانوماتوز شناخته می‌شود. اگر یک شوانوم نادر در نزدیکی ساقه مغز خود دارید که به عنوان نوروم آکوستیک شناخته می‌شود. ممکن است در تعادل یا شنوایی خود مشکل داشته باشید. این نوع تومور که به عنوان شوانوم دهلیزی نیز شناخته می‌شود. معمولاً بدون داشتن سندرم ایجاد می‌شود. اما تعدادی نوروم آکوستیک در افراد مبتلا به نوروفیبروماتوز ۲ (NF2) تشخیص داده می‌شود. نوروم‌های آکوستیک درمان نشده که به رشد خود ادامه می‌دهند می توانند بر اعصاب مجاور تأثیر بگذارند و ساقه مغز را تحت فشار قرار دهند.

نوروفیبروم

 این نوع رایج تومور عصبی خوش خیم تمایل دارد در مرکز عصب تشکیل شود. نوروفیبروم ممکن است از چندین بسته عصبی ایجاد شود و تمایل به ایجاد علائم خفیف دارد. این تومور بیشتر در افرادی ایجاد می‌شود که نوروفیبروماتوز ۱ (NF1) دارند، یک اختلال ژنتیکی که باعث رشد تومورها بر روی اعصاب می‌شود.

پزشکان معمولاً افراد مبتلا به NF1 را با بررسی تغییر رنگ یا تومورهای خوش خیم روی پوست آن‌ها تشخیص می‌دهند. برخی از افراد مبتلا به NF1 به بیماری‌های دیگری مانند انحنای ستون فقرات (اسکولیوز)، تغییر شکل استخوانی دیگر یا تومور عصب چشم (گلیوما بینایی) مبتلا می‌شوند. افراد مبتلا به NF1 در معرض خطر ابتلا به تومور بدخیم غلاف عصبی محیطی هستند.

پرینوریوما

این تومور خوش خیم عصبی محیطی نادر می تواند به عنوان یک تومور خارج عصبی نیز ایجاد شود. پرینوریومای داخل عصبی معمولاً در کودکان و بزرگسالان جوان رخ می دهد و معمولاً باعث ضعف تدریجی پیشرونده و از دست دادن حسی می شود که بازو یا پا را درگیر می کند.

لیپوم

سلول‌های چربی با رشد آهسته باعث ایجاد این توده‌های خوش خیم و نرم می‌شوند. که معمولاً در زیر پوست روی گردن، شانه‌ها، پشت یا بازوها ظاهر می‌شوند. لیپوم نزدیک عصب می‌تواند آن را فشرده کند. با این حال، معمولاً هیچ درد یا مشکل دیگری ایجاد نمی‌کنند. ممکن است پزشک بخواهد از طریق معاینات منظم آن را تحت نظر داشته باشد.

کیست گانگلیون

برخی از این کیست‌ها از یک آسیب ناشی می‌شوند. اما اکثر آن‌ها هیچ علت شناخته شده‌ای ندارند. آن‌ها معمولاً در نزدیکی مفاصل مانند مچ دست فرد ایجاد می‌شوند. و می توانند باعث درد شوند و در فعالیت‌های روزمره اختلال ایجاد کنند. برخی از آن‌ها بدون درمان از بین می‌روند، اما کیست‌های گانگلیونی که اعصاب مجاور را فشرده می‌کنند باید برداشته شوند.

علت تشکیل تومور اعصاب محیطی چیست؟

علت تومورهای خوش خیم اعصاب محیطی معمولاً مشخص نیست. برخی ارثی هستند. شایع‌ترین نوع آن نیز شوانوما است. معمولاً در یک بسته منفرد در داخل عصب اصلی شروع می‌شود و بقیه عصب را جابجا می‌کند. نوع رایج دیگر نوروفیبروم است. این تومورها اغلب در داخل عصب ایجاد می‌شوند. گاهی اوقات آن‌ها از چندین بسته عصبی به وجود می‌آیند. پرینوریوما نادر هستند و می‌توانند از داخل یا خارج عصب رشد کنند. تومورهای خارج از عصب زمانی که به عصب فشار می‌آورند می‌توانند مشکلاتی ایجاد کنند. تومورهای خوش خیم دیگری که اعصاب بیرونی را تشکیل می‌دهند. توده‌های نرم سلول‌های چربی با رشد آهسته به نام لیپوم‌ها و کیست‌های گانگلیونی هستند.

تومور اعصاب محیطی چگونه تشخیص داده می‌شوند؟

پزشک آزمایشاتی را برای تعیین دقیق محل قرارگیری تومور عصبی محیطی و نوع تومور انجام می‌دهد. ممکن است یک یا چند مورد از آزمایشات زیر را انجام دهد.

ام آر آی

این روش ترجیحی برای تصویربرداری از تومورهای عصبی محیطی است. این اسکن از یک آهنربا و امواج رادیویی برای ایجاد یک نمای سه بعدی دقیق از اعصاب و بافت اطراف استفاده می‌کند. این می‌تواند به تعیین اینکه آیا تومور دارید و اینکه آیا تومور داخل عصب است یا خارج از آن کمک کند.

سی تی اسکن

 یک سی تی اسکنر در اطراف بدن فرد می‌چرخد ​​تا مجموعه‌ای از تصاویر را ضبط کند. اگرچه این آزمایش به اندازه ام آر آی در تشخیص تومور عصبی محیطی مفید نیست. اما اگر نتوانید ام آر آی انجام دهید، ممکن است پزشک آن را توصیه کند.

الکترومیوگرافی (EMG)

برای این آزمایش، پزشک سوزن‌های کوچکی را در ماهیچه‌های فرد قرار می‌دهد تا یک ابزار الکترومیوگرافی بتواند فعالیت الکتریکی عضله فرد را هنگام تلاش برای حرکت دادن آن ثبت کند.

بیوپسی تومور

 اگر آزمایش‌های تصویربرداری تومور عصبی را شناسایی کنند، پزشک نمونه کوچکی از سلول‌ها (بیوپسی) را از تومور خارج کرده و آنالیز می‌کند. بسته به اندازه و محل تومور، ممکن است در طول بیوپسی به بیهوشی موضعی یا عمومی نیاز داشته باشید. اگر شرایطی مانند نوروپاتی محیطی پیشرونده یا اعصاب بزرگ شده داشته باشید که شبیه تومورهای عصبی هستند. پزشک احتمالا نمونه برداری از عصب انجام دهد.

درمان تومور اعصاب محیطی به چه صورت انجام می‌گیرد؟

جراحی: هنگامی که MPNST تشخیص داده شد، ممکن است برای برداشتن تومور و بافت اطراف آن جراحی انجام دهید. اما گاهی اوقات جراحی یک گزینه نیست. در این صورت، پزشک گزینه‌های دیگر را با فرد در میان خواهد گذاشت.
پرتودرمانی: پرتودرمانی را می‌توان قبل و بعد از جراحی استفاده کرد.
شیمی درمانی: اگر تومور را نتوان به طور ایمن با جراحی برداشت، می‌توان از شیمی درمانی برای کوچک کردن آن و راحت‌تر برداشتن آن استفاده کرد. گاهی از شیمی درمانی همراه با پرتودرمانی استفاده می‌شود. زمانی که MPNST به سایر قسمت‌های بدن سرایت کرده باشد نیز می‌توان از شیمی درمانی استفاده کرد.