آرتروز لگن چیست و چگونه درمان ‌می‌‎‌‌شود؟

مفصل ران و لگن دومین محل شایع آرتروز (پس از مفصل زانو) است. تصور می‌شود این بیماری ۲۵ تا ۳۰ درصد از افراد ۴۵ تا ۶۴ ساله، ۶۰ درصد بالای ۶۵ سال و بیش از ۸۰ درصد افراد بالای ۷۵ سال را مبتلا می‌کند. هنگامی که غضروف محافظ به دلیل التهاب مفاصل فرسوده می‌شود، استخوانی که توسط غضروف محافظت نمی‌شود در برابر انواع آسیب‌های مفصلی آسیب‌پذیر می‌شود. در ادامه به طور کامل درمورد آرتروز لگن و نحوه درمان آن توضیح خواهیم داد.

علت درد لگن، یعنی آرتروز مفصل ران چیست؟

آرتروز به طور جدایی‌ناپذیری با تخریب غضروف مفصلی مرتبط است. سایش غضروف به عوامل زیادی بستگی دارد. اصلی‌ترین علت آرتروز لگن عبارت‌اند از:

وراثت – مشاهده سابقه آرتروز در خانواده

چاقی – دو مکانیسم در اینجا مهم است:

بارگذاری بیش از حد مفصل با اضافه‌وزن و دیگری مواد تولید شده توسط بافت چربی که از طریق خون وارد مفصل می‌شود و به مکانیسم آن در سطح فرایندهای بیوشیمیایی – سلولی آسیب می‌رساند. 

سن – با افزایش سن، تغییرات دژنراتیو در سیستم اسکلتی عضلانی افزایش می‌یابد.

ورزش سنگین، مخصوصاً اگر اشتباه انجام شود (اضافه‌بارهای غیرضروری، تکنیک‌های بد دویدن، ضربه‌زدن به توپ با راکت، عدم بازسازی مناسب عضلات و کل بدن، عدم آمادگی جسمانی کافی برای انجام این ورزش، تغذیه نامناسب یا مکمل‌های غذایی و غیره)

عدم تعادل اسکلتی عضلانی مرتبط، به‌عنوان مثال، با اسکولیوز ستون فقرات، دیسکوپاتی آن، “انسداد” مفصل ساکرو فمورال، رشد غیرطبیعی پاها و غیره.

عدم فعالیت بدنی کافی – سبک زندگی بی تحرک یا ایستاده باعث ضعف ماهیچه ها و تاندون ها می‌شود و در نتیجه اضافه بار غیرطبیعی رباط ها و بیومکانیک غیرطبیعی مفصل رخ می‌دهد. نداشتن تحرک تغذیه صحیح غضروف را غیرممکن می‌کند، غضروفی که فقط در شرایط حرکت به درستی کار می‌کند – غضروف مفصلی را ببینید.

موقعیت نادرست بدن در محل کار (دفتر) یا بلند کردن بیش از حد اجسام سنگین

اختلالات هورمونی ، از جمله اختلالات هورمون تیروئید،

 همچنین برخی بیماری ها مانند آرتریت روماتوئید یک فرآیند التهابی است که باعث پیشرفت سریع آرتروز می‌شود.

صدمات

کبودی یا شکستگی در مفصل ران، آسیب به غضروف مفصلی یا تغییر نسبت آناتومیکی. متأسفانه، ما اغلب آسیب‌های جزئی را کم‌اهمیت جلوه می‌دهیم، درحالی‌که اغلب به آسیب غضروف می‌رسد. تشخیص مشکل است، بااین‌حال، شناسایی آسیب غضروف در مراحل اولیه اجازه می‌دهد تا درمان مناسب شروع شود که می‌تواند از ورود غضروف به یک‌روند طولانی‌مدت و اغلب نهفته آسیب غیرقابل‌برگشت جلوگیری کند.

به دلیل آسیب به غضروف، تمام تغییرات دیگر ایجاد می‌شود که به‌عنوان یک بیماری دژنراتیو تعریف می‌شود. شکستگی‌ها نیز به نوبه خود، معمولاً با برخورد نیروی زیادی همراه است که دوباره منجر به آسیب به غضروف یا تغییرات آناتومیکی در ناحیه مفصل می‌شود. بیومکانیک نادرست دلیلی برای تسریع سایش غضروف می‌شود.

علت درد لگن چیست؟

برای توضیح  اینکه چرا درد لگن ایجاد میشود، نیاز به یک توضیح کاملا تخصصی و علمی داریم:

بیماری دژنراتیو مفصل مبتنی بر التهاب مزمن است که به تدریج و به طور غیرقابل برگشت تمام ساختارهای واقع در داخل مفصل (عمدتاً غضروف) و بافت‌های اطراف مفصلی (تاندون‌ها، رباط‌ها – ایجاد انقباضاتی که دامنه حرکت را محدود می‌کنند) را از بین می‌برد. آسیب به   غضروف مفصلی  و در نتیجه باز شدن لایه بسیار عصب دهی شده استخوان زیر غضروفی باعث درد می‌شود. غضروف در ابتدا نرم می‌شود که به آن کندرومالاسی می گوییم. میکروترک در آن ایجاد می‌شود. در ارتباط با این، ضخامت آن کاهش می‌یابد، که “سایش” لایه سطحی را تشدید می‌کند. و در نهایت، با باز شدن استخوان، به نقص کامل ضخامت غضروف می‌رسد – به آن کندرومالاسی درجه IV می گویند. 

علائم آرتروز لگن در سطح  مزمن (استئوآرتریت)     

در ابتدای بیماری، علائم خیلی شدید نیست و با ضعف اندام ظاهر می‌شود. سپس درد مفصل ران به ضعف اضافه می‌شود که با حرکت تشدید می‌شود و پس از استراحت، هرچند اندکی کاهش می‌یابد. درد اولین و مهمترین علامت آرتروز برای بیمار است. علائم آرتروز مفصل ران با بدتر شدن وضعیت افزایش می‌یابد. جالب است بدانید که علائم همیشه در طول زمان بدتر نمی شوند. بیماران اغلب به اصطلاح “ماه های خوب و بد” را تجربه می کنند که در آنها علائم افزایش یا کاهش می‌یابد، به‌عنوان مثال به دلیل تغییرات آب و هوا. درک این نکته مهم است که مقایسه علائم یک بیماری بر اساس نکات فردی نمی تواند تصویر دقیقی از پیشرفت کلی بیماری ارائه دهد. این به بهترین وجه با مطالعات تصویربرداری مانند اشعه ایکس و اولتراسوند نشان داده می‌شود.

شایع ترین علائم آرتروز لگن:

درد در مفصل ران و لگن – ابتدا در هنگام فعالیت بدنی و سپس در حالت استراحت (به‌عنوان مثال، نشستن روی یک صندلی عمیق)

سفتی، تحرک محدود لگن – انقباض فلکشن. توانبخشی حرفه ای طبق یک پروتکل خاص برای آرتروز نقش مهمی در اینجا ایفا می‌کند. پزشک و فیزیوتراپیست باید عدم تعادل اسکلتی عضلانی فوق را نیز در نظر بگیرند.

راه رفتن “تعظیم” با استئوآرتریت یک طرفه، و با آسیب به دو مفصل ران، راه رفتن “اردک” با لگن و بالاتنه در یک جهت یا جهت دیگر حرکت می‌کند.

ارزیابی بیمار مبتلا به آرتروز مفصل ران باید با معاینه فیزیکی و اشعه ایکس آغاز شود. آنها می توانند به‌عنوان راهنمایی برای ارزیابی مطالعات بعدی و تعیین پیشرفت بیماری باشند.

چگونه می توان آرتروز لگن را درمان کرد؟

خوشبختانه، گزینه های درمانی زیادی برای آرتروز لگن وجود دارد. نکته اصلی این است که یک جهش بزرگ در توسعه ارتوپدی در سال های اخیر، فرصت های جدیدی را برای درمان بسیار موفق آرتروز باز کرده است. درمان هایی که برای آرتروز لگن استفاده میشوند عبارت‌اند از:

ارتوکین تراپی  برای آرتروز لگن

درمان ارتوکین عملاً هیچ عارضه جانبی ندارد و همانطور که توسط آزمایش‌های بالینی ثابت شده است، به همان قدرتی که یک بلوک استروئیدی دارد، با فرآیند التهابی مقابله می‌کند. این فقط به صورت موضعی کار می‌کند – در داخل مفصل، جایی که فرآیند التهابی رخ می‌دهد. ایمنی با طبیعت بیولوژیکی و کاملا طبیعی درمان تضمین می‌شود. داروی مورد نظر در خون خود بیمار است. چندین پروتئین ضد التهابی گیرنده التهابی (اینترلوکین-۱) را مسدود کرده و روند آرتروز را به تاخیر می اندازد و درد را از بین می برد. پلاسمای غنی از پلاکت تأثیر مثبتی بر بازسازی غضروف مفصلی دارد. این روش در جهان و عمدتاً در آلمان، اتریش و ایالات متحده آمریکا به خوبی شناخته شده و رایج است.

درمان بیولوژیکی کاملاً ایمن با خون خود بیمار. از توانایی طبیعی بدن برای بازسازی بافت ها از جمله غضروف استفاده می‌کند. این درمان متعلق به روش های مدرن درمان موضعی آرتروز (و نه تنها)، بدون عوارض جانبی سیستمیک و موضعی است.

درمان سلول های بنیادی

در حالت پیشرفته میتوان  از سلول های بنیادی  در درمان درد لگن استفاده می‌کند. صورت لزوم، می‌توان آرتروسکوپی کم تهاجمی هیپ (جراحی آندوسکوپی) را با پشتیبانی از سلول‌های بنیادی نیز انجام داد. ابتدا  باید دامنه حرکتی بیمار را بازیابی شود و سپس چنین درمانی لحاظ شود.

فیزیوتراپی

آرام کردن انقباضات عضلانی، تقویت و کشش عضلات اطراف مفصل ران به کاهش استرس روی مفصل کمک می‌کند. جلوگیری از تحلیل عضلانی بخش مهمی از حفظ کاملترین محدوده عملکرد لگن است. تمرینات فیزیوتراپی، الکتروتراپی TENS، اولتراسوند، کرایوتراپی و یونتوفورز اغلب به درمان اصلی تبدیل می‌شوند. 

فارماکولوژی

داروهای زیادی در بازار وجود دارد، هم نسخه‌ای (مثلاً دیکلوفناک، کتوپروفن – کتونال) و هم بدون نسخه (مثلاً ایبوپروفن) که به کاهش درد و التهاب کمک می‌کنند (به‌اصطلاح NSAIDs – داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی یا NSAIDs – غیر). داروهای ضد التهابی استروئیدی). مزیت آنها اثر ضد درد خوب و کند کردن روند دژنراتیو است. اما باید عوارض جانبی سیستمیک آن هارا نیز در نظر گرفت، به ویژه زخم معده و اثنی عشر، خونریزی گوارشی، نارسایی کلیوی و اثرات بر لخته شدن خون همچنان یک نقطه ضعف باقی می ماند. استفاده از داروهای ضد التهابی علت اصلی خونریزی دستگاه گوارش فوقانی در ایالات متحده است که گاهی کشنده است. 

تزریق داخل مفصلی اسید هیالورونیک  – به اصطلاح مکمل ویسکو.

این روش بر اساس معرفی دارویی به مفصل آسیب دیده است که ویسکوزیته مایع سینوویال را افزایش می‌دهد. این امر اصطکاک بین سطوح غضروف مفصلی را کاهش می‌دهد و سایش آن را کاهش می‌دهد. تمام تزریقات داخل مفصلی تحت هدایت اولتراسوند انجام می‌شود که دقت تجویز دارو را تضمین می‌کند و اثربخشی درمان را تعیین می‌کند.

تزریق استروئید داخل مفصلی، به اصطلاح انسداد مفصلی

این استروئید دارای اثر ضد التهابی قوی است، اما عوارض جانبی جدی زیادی ایجاد می‌کند. در خود مفصل باعث ایجاد فیبروز و در نتیجه تخریب غیرقابل برگشت غضروف مفصلی می‌شود (!). عوارض جانبی سیستمیک شامل اختلالات هورمونی، دیابت شیرین یا عدم تحمل گلوکز است. انسداد استروئیدی فقط باید برای آن دسته از بیمارانی که از درد مفصلی بسیار شدید رنج می برند و باید در مدت زمان کوتاهی (تا چند ماه) تحت عمل آلوپلاستی مفصل (آرتروپلاستی) قرار گیرند، تجویز شود. 

تجهیزات ارتوپدی

تجهیزات مفصل ران به خودی خود نقش مهمی ایفا نمی کند، اما ارزش توجه به سایر عناصر سیستم اسکلتی عضلانی مانند پا، زانو و غیره را دارد. در روند پیشرونده آرتروز دژنراتیو، به ویژه در مورد بیماری های روماتیسمی، از عصاهای ارتوپدی استفاده می‌شود که به کمک آن می توان مفصل بیمار را هنگام راه رفتن تخلیه کرد.

اندوپرتز مفصل ران

عمل اندژیوپروتز   مزایای بسیاری دارد، اما معایب جدی نیز دارد. نکته مثبت بازیابی تحرک بیشتر و تسکین درد است – در بیشتر موارد. اما به خاطر داشته باشید که جراحی آخرین راه حل است و باید برای بیماران مبتلا به بیماری دژنراتیو پیشرفته هیپ در نظر گرفته شود. تعویض مفصل ران که توسط متخصص ارتوپد کاشته می‌شود، حتی به بهترین شکل ممکن، هرگز مانند مفصل سالم شما عمل نمی کند.